Gdy w końcu dotarliśmy do Jaworek, skąd zaczyna się nasz szlak, okazało się, że śniegu jest sporo (informator zawiódł). Mimo śniegu, było ciepło i słonecznie więc droga była bardzo przyjemna.
Na początku szliśmy Wąwozem Homole. Po godzinie, może mniej, wyszliśmy ponad wąwóz i pomału pokazywały się pierwsze widoki. Po pewnym czasie szlak zrobił się bardziej stromy, śnieg głębszy i nasze tempo nieco się zwolniło. Ale jak to się mówi „pomalutku a cały cos, hej!”.
Gdy przeszliśmy otwarty teren (latem pewnie łąkę), to zaczął się las gdzie oznakowania prowadziły już na sam szczyt. Po przedarciu się przez las, zaczął się ukazywać widok na Tatry. Widoki ze szczytu to po prostu była magia. Szczyt wystawał ponad wierzchołki drzew więc dookoła była piękna panorama. Ale nic tak nie zapiera dech w piersiach jak widok. Coś pięknego. Widoczność była tak idealna że można było spokojnie dostrzec Babią Górę, która wyglądała jak Kilimandżaro, i Pilsko. Było tak pięknie, że szkoda było schodzić. Następnym celem było schronisko MDK „Pod Durbaszką”. Tam ciepła herbatka, mały obiadek i dalsza droga, już ku końcowi.
To był bardzo trafny i udany wypad. Zima w górach jest bardzo piękna i zachęcam wszystkich do zimowych spacerów górskich.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz